Wystrzał padł: w dziesięć dni po uniesieniach patriotycznych pójdziemy gęsiego do kartonowych urn, do których każdy z nas wrzuci ziarenko prochu składające się na pogorzelisko demokracji. Podstawowe pytanie: dlaczego wszyscy razem w całym kraju?
Wybory nazywają się samorządowe. Samorządność kojarzy mi się z obywatelstwem i demokracją (ludowładztwem): z rozeznaniem spraw publicznych w stopniu wystarczającym do współdecydowania oraz z bezwarunkową skłonnością do czynienia tych spraw lepszymi.
Z wielu powodów, które intuicyjnie każdy czuje, a gdyby o nich pisać, to trzebaby cały almanach poświęcić – samorząd jak dotąd kojarzyć się powinien z czymś lokalnym: sąsiedztwo, środowisko, gmina, powiat, parafia, osada, wieś, miasteczko, dzielnica, osiedle. Wszystkie te słowa oznaczają, że sprawy samorządowe to takie, które lepiej znamy z bezpośredniego oglądu niż z telewizji. Nasze to sprawy, nasze tryumfy i zgryzoty, nasze dole i niedole, a do stołków tęsknią ludzie, których znamy sami albo „naszej cioci sąsiadki krewna o mało co nie była razem na odpuście”.
Tymczasem (aż chce się powiedzieć: nie wiadomo czemu) sprawą interesuje się rząd, prezydent, największe partie, największy kościół i parę innych największych ośrodków, z którymi mamy kontakt wyłącznie przez telewizję. Co im do tego, który z moich sąsiadów zostanie radnym?
Głupie pytanie. Jakbym nie wiedział, że administracja zwana samorządową to wysunięta placówka Państwa, która nawet ustawowo ma wykonywać zadania powierzone przez organy Państwa, w ramach budżetu przydzielonego przez Państwo, wedle chmury przepisów ustanowionych przez Państwo, pod kontrolą państwowych służb jawnych i sekretnych, z których najczarniejsza i codziennie wisząca nad „organistami” tzw. RIO.
„Organami nadzoru nad działaniami jednostek samorządu terytorialnego są: Prezes Rady Ministrów i Wojewodowie, a w zakresie spraw finansowych Regionalne Izby Obrachunkowe”, powiada Konstytucja RP z 2 kwietnia 1997, w artykule 171 ust. 2. Czyż można dosadniej pokazać samorządom ich poślednie miejsce w strukturze Państwa? A dołóżmy do tego, że Państwowa Komisja Wyborcza (a nie Lokalna Ława Obywateli Godnych Najwyższego Zaufania) wyznacza miejsca głosowań, zamyka w ramach prawno-proceduralnych i potwierdza-zatwierdza wynik wyborów – no i mamy jasność, dlaczego sprawą „wyborów” samorządowych interesuje się rząd, prezydent, największe partie, największy kościół i parę innych największych ośrodków, z którymi mamy kontakt wyłącznie przez telewizję.
Co z tego, że od 25 lat korzystamy z dobrodziejstwa, na mocy którego przy okazji wyborów samorządowych powstają jak grzyby po deszczu liczne inicjatywy i komitety wyborcze, z których połowa jest rzeczywiście niezależna?
Kilkanaście osób (przede wszystkim partyjni wodzowie), które zarządzają całym polskim parlamentaryzmem wykorzystując Regulamin Sejmu – równie skutecznie zarządza „wyborami” (listami) osób, które będą – najczęściej nie wiedząc, co robią – przyklepywać państwowe instrukcje polityczne, budżetowe, światopoglądowe, administracyjne, inwestycyjne, gospodarcze – odziane w uchwały rad „samorządowych” i w decyzje urzędników, wybieralnych i mianowanych.
To jest notka otwierająca mój udział w dyspucie na temat esencji obywatelstwa, która MUSI być uruchamiana przy okazji takich kampanii, jak właśnie narastająca przedlistopadowa. W tej kampanii dominują dusery skierowane do telewidzów, jacyż to oni są mocni swoimi głosami wyborczymi i o czym to mogą zadecydować.
Ostrzegam, że mój koncept Państwa Równoległego jest w miarę gotowy – i nie zawaham się go użyć…! Patrz: TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ – a kto chce, ten znajdzie inne, liczne moje wynurzenia na temat demokracji, państwa, samorządności, obywatelstwa, ustroju.
