"...naiwne było moje myślenie, że Peruwiańczycy głosują na idee. Głosowali /.../ pod presją obrazów, mitów, uderzeń serca albo niejasnych uczuć czy resentymentów niemających większego związku z rozumem."
(Maria Vargas Llosa, "Jak ryba w wodzie")
Cytat ten podaję „na wiarę” za Elżbietą Binswanger-Stefańską. Sam go niestety nie wypatrzyłem. A pasuje jak ulał.
Weźmy pierwszego z brzegu pośród nas. Zbadajmy, co zajmuje jego uwagę przez całą dobę, tydzień, przez cały miesiąc. Znajdziemy tam – mam nadzieję – takie sprawy jak rodzinne i sercowe, jak troskę o materialne „dziś i jutro”, jak rozrywki „każdemu wedle potrzeb”, jak sprawy którymi żyje „mój” zakład pracy, „moje” towarzystwo, „mój” kościół, „moje” sąsiedztwo.
Śmiem zaryzykować twierdzenie, że sprawy „co tam panie w polityce” zajmują nam średnio kilka godzin w tygodniu, z tego większość to przekaz medialny oraz uwagi „kolejkowo-towarzyskie”. Obywatelskiej edukacji mamy w Polsce wielki deficyt, przez co zwyczajnie głupiejemy, i niech się obraża kto chce.
Dostajemy tę edukację pomiędzy wyczynami jakiegoś Terminatora i relacją z katastrofy. Dotrze do nas wyłącznie wtedy, kiedy będzie miała tę samą nośność co terminator i katastrofa. Czyli musi być sensacyjna oraz dramatyczna. Żeby mocniej podkreślić, o czym mówię, wyobraźmy sobie sensacyjno-katastroficzną lekcję na temat ortografii albo rachunku różniczkowego. No, nie da się. Bo uczenie się polega chyba na rzeczowym, spokojnym przekazie i możliwości powtarzania oraz rozważenia (przetrawienia), np. w rozmowie, dyskusji, w pytaniach i odpowiedziach, w „zaliczeniach”, itp.
I co, jakże tu się dziwić, że wybieramy jako ci Peruwiańczycy z książki wybitnej?
PS
Słyszałem takie dowcipiątko: w każdej ankiecie, obok rubryk TAK, NIE, NIE MAM ZDANIA, powinna być jeszcze rubryka ALE O CO CHODZI
